Jedna od monstruoznih metoda zlostavljanja zarobljenika, odobrena od strane političkog i vojnog rukovodstva srpskog naroda, a realizovana putem pripremljenih izvršilaca je i pokrštavanje Bošnjaka.
Američki sociolog Norman Cigar navodi da su “po pravilu Muslimani koji su bili u koncentracionim logorima tjerani od strane njihovih mučitelja da pjevaju četničke pjesme ili da se krste.”
Radovan Karadžić je na jednom lokalnom radiju poticao napuštanje islama kao najbolje rješenje za bosanske Muslimane. On je tvrdio da su “mnogi obrazovani Muslimani u Evropi bili pokrštavani i da je to bio način da se suprostave fundamentalizmu i uvođenju militantnog islama u Bosnu… jasno je da mi moramo preći rubikon (pokrštavanja) pošto imamo posla sa posebnim ljudima u kojima je još živo sjećanje na njihovo srpsko porijeklo”.
Karadžić svjesno prelazi preko činjenice da, upravo, značajan broj visoko obrazovanih hrišćana u Evropi, Americi, pa i širom svijeta, nakon proučavanja Islama, dobrovoljno prelazi na Islam, kao nedvosmislenu monoteističku orjentaciju.
Dakle, planeri zločina nad Bošnjacima su, pored zločina ubijanja, prisilnog protjerivanja i silovanja, unaprijed u planu imali namjeru i pokrštavanja Muslimana, odnosno, prisilnog prevođenja u “svoju” vjeru.
Hasan Musić iz Vlasenice, zarobljenik zloglasnog koncentracionog logora “Sušica”, u svojoj je izjavi rekao: “Nas četrdeset i jednog zarobljenika jednog dana odvezli su autobusom kroz Šekoviće za Ravne, gdje su nas pred popom krstili. Ljubili smo krst dok su nas njime tukli. Tu smo i pričešćeni”.
Sličnu golgotu prošao je i Nedžad Bejtić, koji je proveo 503 dana u logorima Omarska i Batković, u kojima je tučen kablom na čijem je kraju bio metalni krst. Nakon svakog udarca morao je poljubiti krst.
Pored prisilnog pokrštavanja Bošnjaka, registrovani su i slučajevi prisilnog i jednostranog mijenjanja naziva naselja gdje su živjeli samo Bošnjaci.
Tako su srpske vlasti opštine Vlasenica naselje Nova Kasaba preimenovali u Dušanovo, kao i u drugim opštinama, Divič, kod Zvornika u Sveti Stefan, Konjević Polje u Šešeljevo, gdje su, također, živjeli isključivo Bošnjaci.
Table sa novim imenima ovih naselja bile su istaknute dugo nakon potpisivanja Dejtonskog mirovnog sporazuma (DMS) što je jasno svjedočilo namjeru agresora da se zatre historijsko pamćenje Bošnjaka koji se rađaju nakon agresije na njihovu zemlju i kroz nasilnu promjenu naziva naselja, te da se promjeni gruntovno vlasništvo, odnosno da vjekovima bošnjačku zemlju prsilno uknjiže u srpski grunt.
/genocid.ba