Nakon incidenta, koji se juče na Badnji dan dogodio u Janji, u kojem se pred džamijom pucalo,a prisutni muslimani vrijeđali od strane nekoliko “slavljenika”u prolazu,uslijedili su brojni komentari na društvenim mrežama.
Svi čestiti građani su osudili ovaj događaj i ogradili se od provokatora, koji su svojim radnjama pokušali da naruše međuljudske odnose, ali i skrnave i sam čin obilježavanja Hristovog rođenja u pravoslavnom hrišćanstvu.
Ipak,ovakvi i slični incidenti koji ne služe na čast nikome trebaju i moraju završiti na smetlištu historije, a radi budućnosti našeg društva, treba ukazivati i buduće naraštave vaspitavati na činjenicama iz prošlosti, o kijima treba uvjek govoriti.
O takvim činjenicama se danas malo govori, ili su one u sjenci onih loših primjera, koji našem društvu u cjelini donose ogromne štete.
S tim u vezi, ovom prilikom želimo dati svoj doprinos i podsjetiti na jedan od brojnih pozitivnih primjera,koji nam svima trebaju biti vodilja u poboljšanju međuljudskih odnosa. To je slučaj i djelo tuzlanskog muftije Muhamed Šefket Kurta za vrijeme Drugog svjetskog rata, o kojem vam u daljem tekstu prenosimo članak GLASA NARODA.
*
Naime, početkom januara 1942. godine saznalo se da ustaše spremaju pokolj tuzlanskih Srba, kao odmazdu za likvidaciju grupe ustaša zarobljenih kod Doboja, koje su četnici strijeljali na Ozrenu.
Tajni ustaški odbor za istrebljenje Jevreja i Srba u Tuzli pozvao je zloglasnog Vječeslava Montanija, kotarskog predstojnika za Brčko, koji se već pročuo po krvavim nedjelima, da dođe sa svojim ustašama u Tuzlu i da se, uz njegovu pomoć, izvrši odmazda nad Srbima, i to tako da se u pravoslavnu crkvu punu vjernika postavi eksploziv, i da se zatim razori srpska varoš u tom gradu i kompletno stanovništvo pobije i otjera u logore.
Pošto se saznalo za ovaj plan, organizovana je konferencija uglednih Bošnjaka Tuzle. Odlučeno je da tročlana delegacija, na čelu s muftijom Muhamedom Kurtom, ode Hohbajeru njemačkom komandantu tog mjesta, i njegovom zamjeniku potpukovniku Vistu, te traži od njih da navedeno spriječe. Kad je saznala koliko je protivljenje Bošnjaka ovakvim akcijama, njemačka komanda je pismenom naredbom zabranila ustašama da poduzimaju bilo kakve mjere odmazde bez njenog odobrenja. Istovremeno su slične akcije poduzimali i ugledni Hrvati, kao što su Jure Begić, Ante Kamenjašević i drugi. Zbog svega toga, ustaše se nisu usudile da provedu svoj plan. Njemačka komanda je, iz svojih interesa, odmah istakla plakat sa tekstom upozorenja da, „niko ne smije nikoga zlostavljati, oduzimati ili rušiti tuđu imovinu i dirati živalj koji slavi“. U nastojanju da učvrsti demarš kod njemačkog komandanta, muftija Kurt sa grupom uglednih Tuzlaka odlazi u Zagreb i traže da ih Ante Pavelić, poglavnik NDH primi. On to nije učinio, ali ih je primio ministar Andrija Artuković od kojeg delagacija traži da ustaše ne diraju mirno srpsko stanovništvo. Zahvaljujući angažmanu muftije Kurta, u Tuzli nije bilo masovnih zločina.
Ustaški režim u Tuzli u jednoj dojavi od 9. juna 1943. godine negativno je gledao na nacionalnu ”pasivnost” uleme koja je postajala vidljivijom što je sudbina NDH bila neizvjesnija. Muhamed Šefket ef. Kurt označen je u toj dojavi kao ”potajni neprijatelj današnjeg poretka” i ”stari bizantinac – Srbin.”80
Kada je efendija Kurt preminuo prota Đorđe Jovanović održao je govor na njegovoj dženazi, kojoj je prisustvovalo preko deset hiljada ljudi. Uslišena je intimna i neuobičajena molba prote Jovanovića, da on bude taj koji će u efendijin grob sići prije njega, dočekati tabut s efendijinim tijelom i položiti ga u kabur.
Neka je rahmet duši Muhamed Šefket ef. Kurtu
Piše: Elvir Ibrišimović
Podrinjemedia.ba